Vanochtend uitgeslapen, we hebben pas om 11 uur onze 1e afspraak. Het hotel heeft ook ontbijt, dus we gaan de uitdaging aan. In de ontbijtzaal was het redelijk druk, een mengelmoes van toeristen uit vele landen. We kregen een tafel toegewezen en mochten aanvallen. Het buffet was overwegend Japans naar ons idee. Heel veel soorten vlees, bouillon, groenten, rijst, noedels enzovoort, alles warm, de damp en geuren vlogen alle kanten op. Afijn, na een rondje speurwerk vonden we de afdeling brood voor Hollanders. Een bak met bijzonder kleine broodjes die je in een klein oventje op kon opwarmen. Ook gelukkig boter en jawel, 2 soorten jam. Koffie en thee ontbrak zeker niet, dus we hebben toch wat binnen kunnen krijgen. Om nou te zeggen lekker allemaal, nee niet echt. We blijven toch wel Hollandse boeren.

Na het ontbijt even opfrissen en onderweg naar onze 1e stop. Het bijwonen van een traditionele Japanse theeceremonie. Daarvoor moesten we uurtje reizen met de metro. Op 400 meter van ons hotel ligt het metrostation waar we de eerste opstap hadden. Vandaar stopte de metro op Kyoto station en gingen we op zoek naar onze lokale metrolijn. Qua stations dachten we wel wat gewend te zijn met Tokio. Nou, dit sloeg werkelijk alles. Het duurde bijna een half uur voor we onze aansluiting hadden gevonden. Eenmaal in de metro verliep de rest van de reis eenvoudig.

Bij ons theeadres aangekomen, werden we hartelijk ontvangen door een aantal dames in kimono. We mochten een plaats aan tafel uitzoeken en gaan zitten. Zitten op stoelen gelukkig, op de knietjes zou voor mij niet lukken. Na een walm welkom woold van de mevlouw begon de ceremonie. Ik zal jullie de details besparen maar het sleepte zich een anderhalf uur lang voort. We hebben twee Matcha thee gehad waar geen kraak of smaak aanzat. Mijn buurman moest halverwege zijn tweede bakkie spontaan dumplings maken op het toilet. Al met wel een belevenis, hoor. De juffrouw die de baas was volgt al drie jaar lang een cursus en is van plan nog een paar jaar door te studeren zodanig dat de ceremonie nog langer gaat duren.

Om 12.30 uur mochten we gelukkig weg. Omdat we toch wel wat trek hadden in een lunch hebben in de buurt lekker gegeten. Met, uiteraard, een overheerlijke café latte.

Na de lunch terug naar het hotel wat wonder boven wonder snel ging. In het hotel even bijgekomen van alle opgedane emoties en toen klaargemaakt voor de 2e stop. Ook deze stop is een uurtje reizen met de metro. De route was nu gelukkig de andere kant op, waardoor het overstappen een stuk eenvoudiger was. De 2e stop is een zogenaamde "meet and greet" met een Geisha. Omdat ik het niet zo op Geisha's heb ging alleen Linda. Ik heb haar afgezet bij de locatie en ben een rondje gaan lopen en een bezoek aan de Starbucks gedaan, die heb je hier gelukkig overal.

Linda hier:

Ik mag de beleving van de Maiko (en niet zoals Rob schreef “geisha”) schrijven, wat een eer. Klokslag 17.00 uur kwam de Japanse vrouw, die ook de translater bleek te zijn, laat ik haar ook zo maar blijven noemen, de ceremonie openen. Helaas sprak ze slecht Engels, waardoor veel informatie verloren ging. Ze kondigde de Maiko aan. Een mooie jonge vrouw kwam tevoorschijn. We mochten we foto’s en video’s maken. Ze vertelde wat achtergrondinformatie van een Maiko en Geisha’s. Het is een uitstervend beroep, er zijn er nu nog circa 50 van in heel Japan. De Maiko is een jonge leerling Geisha. Ze moet een zware opleiding volgen in traditionele Japanse kunsten, zoals dans, muziek en de theeceremonie. Daarnaast moet ze de kunst van het converseren, sociale etiquette en gastvrijheid onder de knie krijgen. Over het algemeen entertainen Maiko’s gasten in theehuizen en banketzalen terwijl ze hun vaardigheden aanscherpen en hun eigen unieke stijl creëren, voordat ze de wereld van een Geisha betreden. Deze Maiko was 15 jaar toen ze toetrad tot een Maiko en ze is nu 17 jaar. Ze deed 2 dansen (dat is ook wel genoeg, want ik vond het een beetje saaie muziek). Hierna was er gelegenheid om vragen aan haar te stellen, die de translater in haar slechte Engels vertaalde. Het laatste kwartiertje van de meet and greet was om met de Maiko op de foto te gaan. Ik vond het een leuke ervaring, want het hoort toch bij Japan, maar weet ook dat het voor Rob niets was. Ik appte Rob dat ik klaar was en dat ik buiten het gebouw kwam, stond ie al op me te wachten.

Rob gaat het laatste gedeelte weer doen.

De terugreis hebben we via Kyoto Station gedaan. Buiten het station staat de Kyoto Tower en daar onderin het gebouw hadden we gisteren een food kelder ontdekt. Het leek ons leuk om daar te gaan eten. Zo gezegd zo gedaan, in de kelder zitten tientallen restaurantjes waarin je van allerlei soorten eten kan bestellen. Wij bestelden bij Nick Stock de Roastbeef Rice Bowl voor Linda en ik koos voor de Steak Rice Bowl. En om af te blussen een biertje erbij. Ik kan jullie dat was geen verkeerde keuze, wat kunnen die Japanners toch lekker eten koken.

Na het eten zijn we naar het hotel terug gegaan om in te pakken. Morgen gaan we met de Shinkansen (bullet train) naar Hiroshima. De afstand is ruim400 km, reistijd 1,5 uur. Daarover morgen meer.