Woensdag 6 november, fietstocht

Vanochtend wederom vroeg opgestaan, gelukkig nu om 7.30 uur. Allebei goed geslapen, de jetlag zijn we nu echt kwijt. Opgeknapt en aangekleed en op weg naar onze 1^e stop, ontbijt. Op 150 meter van ons hotel staat een broodjeszaak waar we al eerder zijn geweest voor lunch. Bij binnenkomst werden we door het voltallige personeel welkom geheten, ze beginnen ons hier te kennen. We bestelden een broodje ham met eisalade, een kop thee en een café latte. Di alles voor het luttele bedrag van € 6,40. Ik heb 3 maal gevraagd of het wel klopte en na veel handen- en voetenwerk begreep ik dat het volledig klopte, het bleek een combi aanbieding te zijn. Zowel het broodje als de thee en koffie smaakten heerlijk, een prima begin van de dag.

Daarna op weg naar ons metrostation Akihabara alwaar we de metro moeten nemen. Was het gisteren druk, vandaag was het nog vele malen drukker! Op ons perron stond half Tokio te wachten om juist in onze metro te stappen. Als rechtgeaarde Hollanders hebben we uiteraard niet op onze beurt gewacht maar wrongen we ons het eerste de beste rijtuig in. Na ons stapte de rest in en we werden steeds dichter op elkaar gedrongen, als haringen in een ton. Nu hebben we toch wel het echte Tokio gevoel, we konden ons amper bewegen. Gelukkig moesten we iets van 10 stations meerijden en bij elk station stapte er meer uit dan er in kwamen. Het ademen ging steeds makkelijker nu. Uiteindelijk kwamen we aan op station Koenji wat het ontmoetingspunt voor onze fietstocht was. Omdat we vroeg waren eerst maar een bakkie gedaan op een strategisch punt. Vanaf ons tafeltje konden we onze gids in de gaten houden. Precies op tijd arriveerde Simon, onze gids. Simon komt uit Australië en woont al jaren in Tokio met zijn vrouw en kinderen. Ook de andere klanten druppelden binnen, één echtpaar en één single uit Canada en een stel uit New York.

Gezamenlijk liepen we naar de garage waar de fietsen stonden en gingen we op weg. Omdat we gisteren de highlights al hadden bekeken hadden we nu bewust gekozen voor een tour door een aantal wijken waar de locals wonen en leven. Zo fietsend door de wijken vertelde Simon over het leven in deze wijken. De huizen waar de mensen wonen worden veelal gehuurd, de huur is circa € 500,- per maand. Echter, de appartementen zijn veelal niet groter dan 10 tot 20 m2, een hele kleine woonkamer met mini keukentje, een slaapkamer en een gecombineerde wc/badkamer. De mensen koken veelal niet, ze gaan uit eten, wat overigens spotgoedkoop is.

De huizen zijn zoals wij het noemen “noodbouw”, dat houdt in dat ze niet geïsoleerd (zowel temperatuur als geluid) zijn en geen dubbele beglazing hebben. Dus supergehorig, in de zomer snikheet en in de winter ijskoud. De reden waarom dit zo is, omdat de huizen na 30 tot 40 jaar worden afgebroken en nieuw worden neergezet, dat wil zeggen, als ze alle aardbevingen overleven wat vaak niet zo is. Bijkomend is dat je hier in de Panasonic catalogus een nieuw huisje uit kan zoeken voor weinig geld en binnen 3 maanden is gebouwd.

Voor appartementsgebouwen werkt dat iets anders, daar spaar je middels de servicekosten gelijk voor herbouw c.q. nieuwbouw. Heel apart dit in onze beleving.

Onderweg hebben we wat gedronken, wat Japanse snacks en lunch gegeten alvorens we weer bij de garage terug waren. Een boeiende fietstocht die ten zeerste is aan te bevelen mocht je hier ooit komen. Na een warm afscheid nog even telefoonnummers uitgewisseld met een Canadees echtpaar die in Calgary wonen. Altijd handig voor als we die kant op gaan.

Inmiddels was het al 2 uur in de middag dus terug naar het hotel om even van onze rust te genieten, we worden al wat ouder tenslotte. Rond 5 uur in de middag zijn we weer op pad gegaan met de metro, dit blijft een belevenis elke keer weer. Mensen kijken is mooi, van allerlei pluimage reist met de metro, zeker tijdens de spits waar we weer volop in zaten. De rit voerde ons ditmaal naar Shibuya Station. Daar ligt de wereldberoemde Shibuya Crossing, tijdens het spitsuur krioelt het van mensen die op weg zijn van hun werk naar huis. De kruising heeft 4 zebrapaden rechtover en één zebrapad welke diagonaal loopt. Alle voetgangers mogen tegelijk oversteken, prachtig om te zien. Wij zijn met de lift naar een restaurantje op de 7^e verdieping gegaan vanwaar je mooi uitzicht hebt op het hele gebeuren. Na dit wonderlijke schouwspel te hebben bewonderd, zijn we weer op de metro gestapt om naar het Metropolitan Government Building te gaan. Daar is ’s avonds elk haf uur een lichtshow die op het gebouw wordt geprojecteerd. Ook heel vermakelijk om te aanschouwen. Uiteindelijk zijn we moe maar voldaan richting hotel gegaan. Onderweg nog even wat gegeten en rond 21.30 uur waren we in het hotel.

Omdat we morgen naar Osaka gaan moesten we de koffers nog even inpakken en daarna lekker slapen, de wekker staat wederom vroeg, om 7 uur.

Tot morgen, Rob